Το παραλήρημα της Τουρκίας για αποστρατικοποίηση των Νησιών του Αν. Αιγαίου.

Γράφει ο Αντιστράτηγος (ε.α.) Αντώνης Βασιλείου*.

Πρόσφατα ο τούρκος ΥΠΕΞ επανήλθε στο αίτημα της τουρκίας για αποστρατικοποίηση των Ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου. Αν και πολύ μελάνη έχει χυθεί επί του θέματος, θα προσπαθήσω εν συντομία να παραθέσω ακράδαντα στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν το άτοπο και παράλογο του αιτήματος.

Το καθεστώς των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου διέπεται από τρείς διεθνείς συνθήκες :

·        Λήμνος και Σαμοθράκη : Από τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 στην πρόβλεψη για τα στενά του Βοσπόρου, η οποία αντικαταστάθηκε από τη Σύμβαση του Montreux του 1936.

·        Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος και Ικαρία : Από τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 και

·        Τα Δωδεκάνησα Από τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947.

Λήμνος και Σαμοθράκη 

Η αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών Λήμνου και Σαμοθράκης, μαζί με την αποστρατικοποίηση των Δαρδανελίων, της Θάλασσας του Μαρμαρά και του Βοσπόρου, καθώς επίσης και των υπό τουρκική κατοχή νησιών Ίμβρου, Τενέδου και Λαγουσών, προβλεπόταν  από τη Συνθήκη της Λωζάνης για τα Στενά του 1923, η οποία αντικαταστάθηκε από τη Σύμβαση του Montreux του 1936.

Η Ευρώπη απέναντι στην αντιδιπλωματική συμπεριφορά του Ερντογάν.

Γράφει ο Αντιστράτηγος (ε.α.) Αντώνης Βασιλείου*.

Η ολοένα και πιο επιθετική και αντιδιπλωματική στάση της Τουρκίας στη Λιβύη και την ανατολική Μεσόγειο έβαλε την Άγκυρα σε μια πορεία σύγκρουσης με έναν αυξανόμενο αριθμό συμμάχων και υποστηρικτών, όχι μόνο της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά και της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τον περασμένο Νοέμβριο, η Τουρκία υπέγραψε μνημόνιο με την Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας (GNA) της Λιβύης, η οποία δεν λαμβάνει υπόψιν του αρκετά Ελληνικά νησιά, συμπεριλαμβανομένων του Καστελορίζου, της Ρόδου και της Κρήτης, πέρα από κάθε πρόβλεψη της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας. Το μνημόνιο αυτό ακόμη και οι ΗΠΑ το χαρακτήρισαν μεταξύ άλλων και ως «προκλητικό».

Μερικές εβδομάδες αργότερα, το τουρκικό κοινοβούλιο ενέκρινε στρατιωτική παρέμβαση στη Λιβύη, κλιμακώνοντας τον εμφύλιο πόλεμο της χώρας, ο οποίος φαινόταν να πλησιάζει στο τέλος του. Στη συνέχεια, δυο μέρες πριν από τη διάσκεψη στο Βερολίνο πολλών Δυτικών και Αραβικών κρατών που επιδιώκουν τη μόνιμη κατάπαυση του πυρός και πολιτική λύση στον πολέμιο της Λιβύης, η Άγκυρα απέστειλε το γεωτρύπανο YAVUZ σε αδειοδοτημένο θαλάσσιο οικόπεδο το οποίο ανήκει στην Κυπριακή ΑΟΖ.

Την Κυριακή 19 Ιανουαρίου, ο Πρόεδρος της Τουρκίας Recep Tayyip Erdogan αναχώρησε από το Βερολίνο αμέσως μετά το πέρας της διάσκεψης, χωρίς να παρευρεθεί στο επίσημο δείπνο. Την επόμενη μέρα, παρά το γεγονός ότι οι συμμετέχοντες στο Βερολίνο δεσμεύτηκαν να τηρήσουν το εμπάργκο όπλων που επιβλήθηκε από τον ΟΗΕ και να απέχουν από ενέργειες που θα επιδεινώσουν τη σύγκρουση, το Βρετανικό Συριακό Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ανέφερε ότι η Τουρκία σχεδιάζει να στείλει 6.000 Σύριους επαναστάτες για να πολεμήσουν στο πλευρό της κυβέρνησης του Fayez Mustafa al-Sarraj (GNA) στη Λιβύη.

Τα Δωδεκάνησα. Από τις Σεβρές στη Λωζάνη και τελικά στο Παρίσι.

Γράφει ο Αντιστράτηγος (ε.α.) Αντώνης Βασιλείου*.

Επειδή πολλά γράφονται και ακόμη πολύ περισσότερα λέγονται για τα νησιά και τις βραχονησίδες του ανατολικού Αιγαίου, και πιο συγκεκριμένα τα Δωδεκάνησα, μια αναδρομή στις σχετικές Συνθήκες και Συμβάσεις που διέπουν το καθεστώς των, θα δώσει την ευκαιρία στον αναγνώστη να αποκτήσει μια ξεκάθαρη γνώση και επιχειρηματολογία επί του θέματος.

Τρείς Συνθήκες και μία Σύμβαση είναι αυτές που διέπουν το καθεστώς των Δωδεκανήσων και θα τις παραθέσω κατά χρονική σειρά :

·        Συνθήκη των Σεβρών του 1920.

·        Συνθήκη της Λωζάνης του 1923.

·        Ιταλό – Τουρκική Σύμβαση του 1932 και

·        Συνθήκη των Παρισίων του 1947

Συνθήκη των Σεβρών 1920

Υπεγράφη στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920 στην πόλη Σεβρ (Sèvres) της Γαλλίας, φέρνοντας την ειρήνη ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τις Συμμαχικές και σχετιζόμενες Δυνάμεις μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Εκ μέρους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγινε αποδεκτή από τον σουλτάνο Μεχμέτ ΣΤ΄ ο οποίος προσπαθούσε να σώσει τον θρόνο του, αλλά απορρίφθηκε από το ανεξάρτητο κίνημα των Νεότουρκων.

Τα MOU Τουρκίας - Λιβύης και οι παραβιάσεις των ψηφισμάτων του ΣΑ/ΟΗΕ.

Γράφει ο Αντιστράτηγος (ε.α.) Αντώνης Βασιλείου*.

Το πρόσφατο Μνημόνιο Κατανόησης (MOU) μεταξύ της Τουρκίας και της Κυβέρνησης της Εθνικής Συμφωνίας (GNA) της Λιβύης, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών (ΣΑ/ΟΗΕ) 1970/2011, και ανοίγει το δρόμο για συστηματική παραβίαση των προβλέψεων του εν λόγω ψηφίσματος. Μετά την υπογραφή του MOU, η κυβέρνηση του Προέδρου Erdogan ενίσχυσε τις παράνομες δραστηριότητες που απαγορεύονται ρητά από το ψήφισμα 1970/2011 του ΣΑ/ΟΗΕ (Διαβάστε ΕΔΩ όλο το ψήφισμα).

Η Λιβυκή Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας και η Άγκυρα υπέγραψαν δύο MOUs  στις 27 Νοεμβρίου 2019. Ένα για την ασφάλεια και τη στρατιωτική συνεργασία και ένα για τα θαλάσσια σύνορα στην ανατολική Μεσόγειο.

Παρά το εμπάργκο όπλων από τον ΟΗΕ, το MOU ασφαλείας και στρατιωτικής συνεργασίας, επιτρέπει την παροχή κατάρτισης, παροχής συμβουλών, μεταφοράς εμπειρίας, προγραμματισμού και υλικής υποστήριξης από την Τουρκία για την εγκατάσταση «Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης που θα καλύπτει τις αστυνομικές και στρατιωτικές δραστηριότητες στη Λιβύη». 

Σε υλοποίηση του MOU ασφαλείας και στρατιωτικής συνεργασίας,  η Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης ζήτησε από την Άγκυρα την υποστήριξη με δυνάμεις στρατού, ναυτικού και αεροπορίας. Από τότε, η τουρκική κυβέρνηση έχει ξεκινήσει τις προετοιμασίες για την ανάπτυξη των στρατευμάτων της στη Λιβύη, ενώ επιταχύνει τις επιχειρήσεις της για να στείλει τις ιδιωτικές παραστρατιωτικές μονάδες του Ερντογάν (SADAT) καθώς και τζιχαντιστές για να πολεμήσουν για την GNA. Τον Δεκέμβριο του 2019, η Τουρκία ξεκίνησε τη μεταφορά τζιχαντιστών από την περιοχή του Idlib της Συρίας στη Λιβύη και καθόρισε τη νομική βάση για την εξαγωγή των ριζοσπαστικών ισλαμιστών μισθοφόρων του στη βορειοαφρικανική χώρα, στους οποίους υποσχέθηκε αμοιβή 1.500 USD μηνιαίως και χορήγηση τουρκικής υπηκοότητας σε όσους υπηρετήσουν εκεί πάνω από 6 μήνες.

Τουρκία. Ένας δύστροπος, πονηρός και αναθεωρητικός ταραξίας.

Γράφει ο Αντιστράτηγος (ε.α.) Αντώνης Βασιλείου*.

Η Μεσόγειος και τα Βαλκάνια αποτελούν μόνιμο στόχο της τουρκίας στην στρατηγική της προσπάθεια να αναβιώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. 

Στο χώρο της Μεσογείου η στρατηγική της Τουρκίας είναι μεταξύ άλλων και η απομόνωση των δύο ισχυρότερων χωρών, του Ισραήλ και της Αιγύπτου, από τις στρατιωτικές ασκήσεις του ΝΑΤΟ. Ακολούθησε και ακολουθεί μια πολιτική αποκλεισμού της Αιγύπτου και του Ισραήλ από τις μεγάλες στρατιωτικές δραστηριότητες του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων των κοινών ασκήσεων, στο πλαίσιο της πλατφόρμας του Mediterranean Dialogue (MD). 

Ο Μεσογειακός Διάλογος (MD) ξεκίνησε το 1994 από το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο (NAC) και σήμερα περιλαμβάνει επτά μη ΝΑΤΟϊκές χώρες στην περιοχή της Μεσογείου: Αλγερία, Αίγυπτο, Ισραήλ, Ιορδανία, Μαυριτανία, Μαρόκο και Τυνησία. Το πλαίσιο αυτό δημιουργήθηκε για την ανάπτυξη πολιτικού διαλόγου και πρακτικής συνεργασίας μεταξύ της Συμμαχίας και των εταίρων της στην περιοχή της Μεσογείου.