Η έννοια της αποτροπής και η αποτελεσματικότητα της.

Γράφει ο Αντιστράτηγος (ε.α.) Αντώνης Βασιλείου*.

 

Ορισμός

Αποτροπή είναι η πρακτική αποθάρρυνσης ή περιορισμού κάποιου από τη λήψη ανεπιθύμητων ενεργειών, όπως ένοπλη επίθεση.

Αποτελεί αμυντική στρατηγική για τη δημιουργία κατάστασης κατά την οποία ο αντίπαλος έχει πεισθεί ότι το πιθανό όφελος τυχόν επίθεσης ή άλλης εχθρικής ενέργειας εκ μέρους του, θα είναι μικρότερο του πιθανού κόστους.

Η αποτροπή είναι μία από τις κύριες στρατηγικές αποστολές των Ενόπλων Δυνάμεων. Βασίζεται στην απειλή χρήσης βίας ή άλλων απειλών από το ένα μέρος προκειμένου να πεισθεί το άλλο μέρος να απέχει από συγκεκριμένες εχθρικές ενέργειες. Αποτελεί κεντρική έννοια στη διεθνή ασφάλεια και έχει ιδιαίτερη εφαρμογή στη χρήση των πυρηνικών όπλων.

Μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε δύο περιπτώσεις :

• Αμέσου αποτροπής. Όταν ένα κράτος προσπαθεί να αποτρέψει τις επιθέσεις στην επικράτεια του. Στην περίπτωση της Ελλάδας, εντός της εδαφικής κυριαρχίας ή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της η ίδια η Ελλάδα.

• Εκτεταμένης αποτροπής. Όταν στοχεύει στην  αποθάρρυνση επιθέσεως σε τρίτους, όπως συμμάχους ή εταίρους.

Πρωτόκολλο Φλωρεντίας 17ης Δεκεμβρίου 1913.

Γράφει ο Αντιστράτηγος (ε.α.) Αντώνης Βασιλείου*.

Η Συνθήκη του Λονδίνου (30/05/1913) είχε ορίσει μια διεθνή επιτροπή για τον καθορισμό των ορίων μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας. Η επιτροπή αυτή, σε συνεδρίαση της στη Φλωρεντία, οριστικοποίησε ένα κείμενο το οποίο καθόρισε την οροθετική γραμμή η οποία παραχώρησε την Βόρεια Ήπειρο στην Αλβανία. Η Ελλάδα αν και διαμαρτυρήθηκε έντονα, τελικά το αποδέχθηκε.

Η Διεθνής Οροθετική Επιτροπή ξεκίνησε τις εργασίες της στο Μοναστήρι, με σχετική καθυστέρηση, στις 4 Οκτωβρίου 1913, όταν ανακοινώθηκαν και οι όροι υπό τους οποίους θα διεξαγόταν η έρευνα της Επιτροπής στους κατοίκους της Βόρειας Ηπείρου. Σύμφωνα με αυτούς, η Επιτροπή δεν θα δεχόταν καμία άλλη ελληνική ή αλβανική επιτροπή, ενώ κατά τη διάρκεια της έρευνας στα χωριά της περιοχής δεν θα συνόδευε την Επιτροπή κανένα άτομο ελληνικής ή αλβανικής καταγωγής. Οι συζητήσεις των μελών της Επιτροπής θα παρέμεναν μυστικές, η δε απόφαση για το επόμενο χωριό θα λαμβανόταν μετά την αναχώρηση από το προηγούμενο.

Συνθήκη Λονδίνου 1913, η φυλακή των Ηπειρωτών της Β. Ηπείρου

Γράφει ο Αντιστράτηγος (ε.α.) Αντώνης Βασιλείου*.

Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις, βρίσκονται διαρκώς στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια, κυρίως με τις ανιστόρητες και επικίνδυνες κορόνες των γειτόνων αλλά και τα οράματα τους για τη δημιουργία της λεγόμενης «Μεγάλης Αλβανίας».

Θα χαρακτηρίζαμε την Αλβανία, ένα «μικρό ταραξία των Βαλκανίων». O «μεγάλος ταραξίας των Βαλκανίων» βέβαια είναι χωρίς αντίπαλο η Τουρκία, υποκινητής και αρωγός συχνά των Αλβανών στα επεκτατικά σχέδιά τους.

Πώς όμως έγινε η χάραξη της ελληνοαλβανικής μεθορίου; Από ποια έγγραφα καθορίζονται τα ελληνικά και τα αλβανικά εδάφη στην Ήπειρο;

Το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (17/12/1913), ίσως για πρώτη φορά κάνει την εμφάνιση του στο διαδίκτυο. Για να ξέρουμε που πατάμε και να βλέπουμε ότι για μία ακόμη φορά η Ελλάδα βρέθηκε «ριγμένη» και έγινε έρμαιο των διαθέσεων των τότε ισχυρών...

Η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία, μεγάλες δυνάμεις των αρχών του 20ου αιώνα, έδειχναν έντονο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στη Χερσόνησο του Αίμου κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων.

Κουρδιστάν και Κούρδοι. Ένα έθνος χωρίς πατρίδα.

Γράφει ο Αντιστράτηγος (ε.α.) Αντώνης Βασιλείου*.

Αν και αυτό είναι μόνο εν μέρει αληθινό, έχει ειπωθεί πολλάκις ότι οι Κούρδοι είναι ένα έθνος χωρίς σύνορα. Φυσικά, είναι πολίτες μεγάλου αριθμού χωρών, αυτών που περιβάλλουν την πατρίδα τους στη Μέση Ανατολή και εκείνων που ζούνε πολύ πιο μακριά. Για τους Κούρδους , ένα έθνος περίπου 25 εκατομμυρίων ανθρώπων που παρά την κοινή τους κουλτούρα, μιλούν διαφορετικές γλώσσες, ασκούν διαφορετικές θρησκείες, συνυπογράφουν διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες και κατέχουν διαφορετικά διαβατήρια, η ιδιότητα του πολίτη δεν είναι τόσο απλή υπόθεση.

Θα ήταν πιο ακριβές να πούμε ότι οι Κούρδοι, έχοντας αφομοιωθεί σε χώρες που δεν θεωρούν δικές τους, τείνουν να είναι πολίτες στο όνομα αλλά όχι στην πράξη. Υπόκεινται επομένως σε διακρίσεις και σε πλήρη καταπίεση. Στην Τουρκία, τα προγράμματα σπουδών της κουρδικής γλώσσας εξακολουθούν να απαγορεύονται στα περισσότερα σχολεία. Στο Ιράκ, περίπου 50.000 έως 100.000 Κούρδοι σκοτώθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1980 κατά τη διάρκεια της εκστρατείας al-Anfal του Σαντάμ Χουσεΐν. Στο Ιράν, περίπου 1.200 Κούρδοι πολιτικοί κρατούμενοι εκτελέστηκαν μετά την Ιρανική Επανάσταση του 1979.