Αγαπητέ Πύρρο,
θυμάμαι που κλαίγαμε, τότε μαζί σου, όλοι οι Ελληνες σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Μας έκανες να νιώσουμε δυνατοί και νικητές. Μας χάρισες τότε απίστευτες στιγμές εθνικής υπερηφάνειας.
Εγινες ίνδαλμα πραγματικό για όλες τις γενιές! Εγινες ένας μύθος... Ενας ζωντανός και παντοδύναμος μύθος... Τους νίκησες όλους... Αλλά μετά; Μετά, έγινες βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος που σε βοήθησε μεν, αλλά και που μας έβαλε στα Μνημόνια, δε! Και υποστήριξες αυτή τη θέση, με μανία... Τί ζήλεψες, ακριβώς; Τη δόξα του Βενιζέλου, ή τη δόξα του Πάγκαλου; Δεν το είχες καταλάβει, ότι εσύ στο μυαλό όλων των Ελλήνων ήσουν ένα μέγεθος πολύ μεγαλύτερο από αυτούς; Πώς και έκανες ό,τι μπορούσες, για να μικρύνεις, και να τους μοιάσεις; Ακατανόητες οι επιλογές σου, πραγματικά... Όσο απολύτως ακατανόητη είναι και η ανάγκη σου να αρθρογραφήσεις στην Καθημερινή, για να μας πεις τί; Ότι «δεν μπορείς να επιλέγεις τους ηγέτες σου με κλήρωση...». Δηλαδή, να στηρίξεις την άποψη του Κυριάκου Μητσοτάκη, έναντι της κυβέρνησης; Γιατί, ρε Πύρρο;
Τί σε έχει πιάσει; Σύνελθε, επιτέλους...