Γράφει ο Αντιστράτηγος (ε.α.) Αντώνης
Βασιλείου*.
Εν όψει της συμπληρώσεως της πρώτης
εκατονταετηρίδας του νεότερου τουρκικού κράτους το 2023 και της μεγαλομανίας
του Ερντογάν, ο οποίος φιλοδοξεί πάντοτε να ξεπεράσει τον Μουσταφά Κεμάλ, τον
ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας και μια από τις πλέον ιστορικές φιγούρες της
χώρας, παρατηρούμε τις εναγώνιες προσπάθειες του με κάθε κόστος να επιτύχει
κάτι σημαντικό στην τρέχουσα ιστορία, είτε αυτό θα είναι η αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είτε η αναθεώρηση
της Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, είτα η προσάρτηση ξένων εδαφών ή/και θαλασσίων ζωνών
στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.
Τα όνειρα του ξεκίνησαν με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα
και την Αραβική Άνοιξη. Ένα κύμα διαδηλώσεων και διαμαρτυριών στη Μέση Ανατολή
και τη Βόρεια Αφρική (Δεκέμβριος 2010), κατά τη διάρκεια των οποίων ο Ερντογάν
προσπάθησε να χειραγωγήσει το μουσουλμανικό στοιχείο και να εμφανιστεί ως ο
ηγέτης του. Η προσπάθεια αυτή ναυάγησε όταν ο στρατηγός Αμπντούλ Φατάχ Σίσι,
ως επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων της Αιγύπτου, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο
στην εκδίωξη του τότε Αιγύπτιου πρόεδρου Μοχάμεντ Μόρσι με στρατιωτικό
πραξικόπημα (Ιούλιος 2013) αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της χώρας.