Την εποχή της σκληρής επιβολής των
μνημονίων, όταν όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωναν ο Βενιζέλος και ο
Σαμαράς, δημιουργήθηκαν ιδιόμορφοι τεχνοκράτες, που ξεπούλησαν αυτά που είχαμε
και αυτά που δεν είχαν.
Επαγγελματίες, που σπάνια είχαν κάτι παραπάνω, από την υποταγή στη νέα και (αλίμονο) αναγκαία κατάσταση και διαμόρφωσαν τους όρους, μέσα από τους οποίους ξεπουλήθηκε η χώρα. Σήμερα και αφού υπήρξε και άλλου τύπου διαπραγμάτευση, γίνεται φανερό πως οι «τεχνοκράτες» αυτοί δεν ανέλαβαν μόνο να επιβάλουν τη δημοσιονομική προσταγή των μνημονίων, αλλά εκτέλεσαν συμβόλαια, στο όνομα αυτής, ακριβώς, της ευρωπαϊκής σκληρότητας.
Πολλά από τα μέτρα που εφαρμόστηκαν ως επιταγές τις τρόικας, ήταν προσωπικές ατζέντες και εξυπηρετήσεις προς τρίτους και όπως φαντάζεστε, σε πλούσιους.
Δεν είναι μόνο οι «διαπραγματευτές», που έτρωγαν αμάσητη κάθε εντολή της τρόικας, αλλά και οι ομάδες τους και οι προστατευόμενοι τους, που προωθούσαν ως απαιτήσεις της τρόικας, την προσωπική τους ατζέντα.
Η διαδικασία ήταν απλή. Οι «τεχνοκράτες» αναλάμβαναν να στείλουν στην τρόικα, τις προτάσεις για τα θέματα των υπουργείων. Ανάμεσα στις προτάσεις, ήταν και οι προσωπικές τους επιλογές. Τα mail στέλνονταν προς τους δανειστές, οι οποίοι στη συνέχεια γνωστοποιούσαν τις αποφάσεις και τις εντολές τους, στην ελληνική πλευρά.