Όλα παίζονται τον Ιανουάριο…

 Γράφει ο Ανεξάρτητος Έλληνας πολίτης
Μήνας πραγµατικά κοµβικής σηµασίας για την πορεία της ελληνικής οικονοµίας αλλά και για τις εξελίξεις στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό, αναµένεται να είναι ο Ιανουάριος του 2017. 

Άλλωστε, «το έχει» ο ΣΥΡΙΖΑ µε τους Γενάρηδες, καθότι: Γενάρη του 2015, έγινε η µεγάλη ανατροπή, Γενάρη, φέτος, θα «κλειδώσει» και η µεγάλη αλλαγή…

Καταρχάς, µέσα στον Ιανουάριο αναµένεται το ΔΝΤ να δηµοσιοποιήσει την έκθεσή του (για τη βιωσιµότητα του ελληνικού χρέους). Θυµίζουµε ότι από αυτή την έκθεση εξαρτάται η συµµετοχή ή µη, του Ταµείου, στο τρίτο ελληνικό πρόγραµµα, που ακόµη τελεί υπό αίρεση και που ασφαλώς αποτελεί άλλο ένα κρίσιµο θέµα της δεύτερης αξιολόγησης, στο δηµοσιονοµικό κοµµάτι της οποίας -έχει αξία να τονιστεί- το ΔΝΤ ζητά πρόσθετα µέτρα για µετά το 2019, άνω των 4 δισ. ευρώ.
Εδώ δεν υπάρχει κάτι που περιµένουµε να µάθουµε. Τα δεδοµένα τα γνωρίζουµε... 
Το ΔΝΤ αναµφίβολα θα αποφανθεί ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιµο, αφενός για να επιβεβαιώσει την πάγια θέση του, αφετέρου για να πιέσει στη διαπραγµάτευση προς την κατεύθυνση της εξασφάλισης των υψηλών πρωτογενών πλεονασµάτων, για µεγάλη μετέπειτα, χρονική διάρκεια. Απλά, ο χρόνος δηµοσιοποίησης της έκθεσης παραµένει ανοικτός, το αν θα γίνει µέσα στο Γενάρη ή όχι, κάτι που θα αποφασιστεί βάσει της πορείας της διαπραγµάτευσης. Αν το ΔΝΤ αντιληφθεί ότι και πάλι δεν περνάνε τα δικά του νούµερα από τους Ευρωπαίους, προφανώς και θα καθυστερήσει την έκθεση, προκειµένου να εξηγεί κάπως, την αποχή του από το ελληνικό πρόγραµµα.
Ωστόσο, η ελληνική πλευρά ασφαλώς ετοιµάζεται για το αντίθετο ενδεχόµενο...

Κοινή αφετηρία αλλά διαφορετική κατάληξη
Εφόσον το ΔΝΤ, όντως αποφανθεί περί της µη βιωσιµότητας του ελληνικού χρέους, η προφανής κίνηση της ελληνικής πλευράς –σύµφωνα µε τη µέχρι τώρα διαπραγµατευτική της τακτική- θα είναι να χρησιµοποιήσει το πόρισµα του Ταµείου, προς εξυπηρέτηση του δικού της αιτήµατος, για λήψη περαιτέρω µέτρων αποµείωσης του χρέους.
Ότι δηλαδή συµφωνεί µαζί του, ως προς αυτό. Διαφωνεί όµως, ως προς τα άλλα.
Γιατί, λέει –αντικρούοντας το ΔΝΤ– πως, εφόσον το χρέος αποµειωθεί και ως πρόβληµα µικρύνει, αναλογικά θα πρέπει να µειωθούν και οι στόχοι πρωτογενούς πλεονάσµατος, για την περίοδο από το 2019 και µετά, ακόµη και µε τη δική τους λογική!
Δηλαδή, θα µπορούσε να πει κανείς σχηµατικά, πως το ΔΝΤ εντοπίζει ένα πρόβληµα και προτείνει την πιο οδυνηρή –για τον ελληνικό λαό- διαχείρισή του, ενώ η ελληνική κυβέρνηση προτείνει να το σµικρύνουµε το πρόβληµα, έτσι ώστε να ελαφρύνει κατά πολύ η από εκεί και πέρα διαχείρισή του.

Η δεύτερη αξιολόγηση
Πέρα από τη συµµετοχή ή µη του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραµµα, (θέµα που µπορεί να αντιµετωπιστεί µε την ανάθεση στο Ταµείο ενός ειδικού ρόλου, ή έστω µε τη περαιτέρω παράταση της προθεσµίας, προκειµένου αυτό να απαντήσει), η δεύτερη αξιολόγηση αναµένεται να ολοκληρωθεί εντός του Ιανουαρίου του 2017, µε κοµβικές ηµεροµηνίες τη 12η Ιανουαρίου (Euro Working Group) και την 26η Ιανουαρίου (τακτικό Eurogroup).
Εδώ οι γνώµες (και οι επιθυµίες) διίστανται: Από τη µια υπάρχει η (συστηµική) άποψη, που λέει ότι η αξιολόγηση δεν θα ολοκληρωθεί και πως αυτή η καθυστέρηση -µαντέψτε -θα καταστρέψει την ελληνική οικονοµία! (Η οποία, κατά την συστημική άποψη, θα έπρεπε να έχει καταστραφεί εδώ και δύο χρόνια, να θυµίσουµε…). 
Από την άλλη, υπάρχει η άποψη που λέει ότι η αξιολόγηση θα κλείσει. Όπως έκλεισε και η πρώτη. Και ας σκυλοµανάει ο Σόιµπλε. (Και στην πρώτη σκυλοµανούσε).
Βασικό επιχείρηµα αυτής της άποψης, είναι το γεγονός ότι το ίδιο το Eurogroup, στις 5 Δεκεµβρίου, ενέκρινε τα βραχυπρόθεσµα µέτρα για το ελληνικό χρέος, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, άσχετα που από πουθενά δεν προβλεπόταν καµία τέτοια υποχρέωση των Ευρωπαίων. Που φυσικά, ποτέ στο παρελθόν δεν µας είχαν συνηθίσει σε τέτοιου είδους αντιµετώπιση. Και όµως, τα ενέκριναν, γιατί έτσι όπως είχαν αποφασιστεί από την περσινή άνοιξη (κατά την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης), είχαν σχεδιαστεί να περιλαµβάνουν ακόµη και το 2017. Και προφανώς αυτό δεν άλλαξε! 
Παρά τη λυσσώδη µανία του Σόϊµπλε –µε αφορµή τις παροχές Τσίπρα – αυτά να ακυρωθούν, ή έστω να καθυστερήσουν, για µετά τις γιορτές. Ούτε άλλαξε τίποτα, ούτε καθυστέρησε καν. Και οι παροχές δόθηκαν, και όλα πάνε βάσει του αρχικού κυβερνητικού σχεδιασµού.

Ο χάρτης της εξόδου
Θυµίζουµε ότι ο βασικός σχεδιασµός της κυβέρνησης και οδικός χάρτης της εξόδου από την κρίση, έτσι όπως τον έχει περιγράψει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, είναι το Μάρτιο να επιτευχθεί η ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραµµα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και που αυτό µε τη σειρά του –σε συνδυασµό µε τη λήψη των µέτρων για το χρέος, που ήδη υλοποιούνται- θα ανοίξουν το δρόµο για την έξοδο στις αγορές και από την επιτροπεία. Δοκιµαστικά μεν το 2017 και οριστικά το 2018. Τότε, που θα τελειώσουν τα µνηµόνια για τη χώρα μας.
Αυτή την έξοδο θα φωτίσει ο Γενάρης του 2017. Ο Σόϊµπλε, που κάθε Χριστούγεννα βρίσκεται και πιο αποµονωµένος στην Ευρώπη (άσχετα µε την πλιατσικολογία των ελληνικών ΜΜΕ) έχει αποδειχθεί ότι, αναφορικά µε τη χώρα µας, µπορεί να καθυστερήσει καταστάσεις αλλά όχι να τις διαµορφώσει, τελικά. Δεν το πέτυχε στη διαπραγµάτευση του 2015, που έµεινε τελικά εκτός τελικού τραπεζιού, δεν το πέτυχε ούτε και πέρυσι την άνοιξη, κατά την πρώτη αξιολόγηση. Και φυσικά δεν πέτυχε τίποτα ουσιαστικό, ούτε τώρα τελευταία, µε αφορµή τις παροχές Τσίπρα προς τους συνταξιούχους και τους νησιώτες, που σήκωσαν το βάρος του προσφυγικού. Έκανε τα πάντα για να ακυρώσει είτε τις παροχές, είτε τα µέτρα για το χρέος. 
Όµως, τελικά δεν πέτυχε τίποτα από τα δύο. Ούτε καν να τα καθυστερήσει δεν κατάφερε. Η επιστολή Τσακαλώτου εστάλη εσπευσµένα πριν τις γιορτές και αυθηµερόν (!!) έγινε δεκτή (θυµίζουµε, παραµονή Χριστουγέννων, µέσω twitter).